Hein Walter schrijft poëzie met mensen die dementeren
€ 10,- (exclusief € 2,- verzendkosten)
Een unieke situatie, een kunstenaar die zijn atelier heeft in een zorgcentrum en daar als opdracht heeft om kunst te maken met bewoners van de beschermde afdeling.
De bewoners weten niet dat ze poëzie schrijven! De poëzie ontstaat door de gesprekken, door de vragen die Hein stelt. Hij schrijft hun antwoorden op, meer eigenlijk niet. Die antwoorden zijn helder en natuurlijk; Hein hoeft ze alleen onder elkaar te zetten, hooguit een beetje te schuiven met de volgorde van de regels.
Hoop
Dat het voor mij
een keertje gezellig wordt:
even kunnen praten,
met z’n allen lopen en zingen
als padvinders in het bos,
maar de goede dingen zijn verscholen
achter een gordijn van mist.
Het rommelt in mijn hoofd.
Ik weet niet waar ik aan toe ben,
onzeker, voel me bestolen:
mijn schoenen, mijn geld,
mijn kammen en herinneringen.
Gezelschap heb ik nodig, iemand,
die me aanraakt, dat ik voel dat het echt is,
dat het warm wordt in mijn bovenlijf,
als een wollen trui over mijn schouders,
lekker als een snoepje.
Lies Klitsee
Wie ik ben, dat weet ik niet.
Ik was telefoniste, telegrafiste:
ik hoor, ik luister – ik was
aan de kant, nooit op de voorgrond.
Eenvoud is het mooiste van het leven.
Zachtheid is iets dat niet onderschat mag.
Hier heb ik de kennis geproefd
van de flauwekul, hier ben ik niet meer kritisch.
Natuur, ik ben natuur, zoals bloemetjes,
een kikkertje in de regen.
Waleska van de Kamp